Son/bahar akşamında kaybedince yönümü
Anladım sonsuzluğa uzanan yol benimki
Boşlukta koşuyorum görmüyorum önümü
Ahval-i meçhul olan garip bir hal benimki
Dağılmış dört bir yana hüzünler sıra sıra
Sırdaş olmuş gözlerim yaşlarla dura dura
Kahreden kara taşı göğsüme vura vura
Em diye yaralara sardığım bal benimki
Kendi kendime uzak ben bana yabancıyım
Bu dünya bir han ise bende garip hancıyım
Yıkılmış bir çınar da dinmeyen bir sancıyım
Köküne veda etmiş kurumuş dal benimki
Sanki ufkuma dargın güneş yüzünü asmış
Gözde yaş çağladıkça hırçın dalgalar susmuş
Sel almış bedenimi deniz bağrına basmış
Kıyısız deryalarda su almış sal benimki
Karşımda duruyorken ölümün soğuk yüzü
Son nefesi beklerken ecelle kestik sözü
Beden canlı velâkin ruhta kaybettim özü
Yabancı omuzlarda taşınan sal benimki