Asırlardır dinmeyen bir acı ve gökleri ağlatan bir hüzünlü hikâyenin adıdır Kerbelâ…
Kundak çocukları dahil tam 72 kişi olan, Peygamber efendimizin torunu ( Fatima ve Hz.Ali’nin oğlu) Hz.Hüseyin’in ailesini günlerce susuz bırakarak daha sonra kılıçtan geçiren Yezid ordusunun vahşetidir Kerbelâ…
İktidar için insanoğlunun neler yapabileceğinin ve tarihin en büyük acısının başladığı 1378 yıl önceki katliamın adıdır Kerbelâ…
.
KERBELÂ GÜLLERİ
.
Bu sene de Muharrem, canları dağlıyordu,
Civanmertler, genç kızlar karalar bağlıyordu,
Sade insanlar değil yerle, gök ağlıyordu,
Sis, dumanla puslanan Kerbelâ’ya veyl olsun.
.
Kayboldu Hüseyin’im ıssız, bucaksız çölde,
Boğuldu ümitlerim, suyu olmayan gölde,
Şehadet şerbetiyle, tevhîd kelâmı dilde,
Kanlarıyla ıslanan Kerbelâ’ya veyl olsun.
.
Yetmiş iki can idi, kanda büyüyen güller,
O günlerden bugüne, güle küstü bülbüller,
Allah demekten gayri, tutuldu bütün diller,
Âh ederek seslenen Kerbelâ’ya veyl olsun.
.
Yas tutarken cümle arz, döküldü tüm bulutlar,
Cennetle arasından, kalktı bütün hudutlar,
Bir demlik makam için tekrar yandı Uhud’lar,
Medine’ye yaslanan Kerbelâ’ya veyl olsun.
.
Binüçyüz küsûr sene, evvelden gelen yara,
Ehlibeyt sevgisinden, hançeredeki nara,
Müminler var oldukça yüreklerinde kara,
Ölülerle süslenen Kerbelâ’ya veyl olsun.
.
Resûlümün reyhanı, dönmedi bu seferden,
Toprağına can düştü, bir daha kalkmaz yerden,
Nisâ ile gedayı, ayırdetmedi serden,
Kızıl renkle sislenen, Kerbelâ’ya veyl olsun.
.
Aşurâ mevsiminde hüzünle iç içeyim,
Issız çölde can verdi onca nazlı çiçeğim,
Yanardağları açın, n’olur bende geçeyim,
Üzüntüyle hislenen, Kerbelâ’ya veyl olsun
.
Söz kalmadı içimde, söylemekten yoruldum,
O günleri anarken, acılarla buruldum,
Mezalimi yapana, hoş görene darıldım,
Tarihiyle pislenen Kerbelâ’ya veyl olsun.