Savaş Gölgesindeki Cumhuriyet Kutlamaları..

Savaş tüm vahşetiyle devam ediyor. Hastaneler, camiler bombalanıyor. Buraların bahçesine sığınıp oynayan çocuklar ölüyor, yaralanıyor, sakat kalıyor.

Bir yandan da salgın hastalıkla boğuşuluyor. Dünyadan ise ciddi bir ses yükselmiyor. Sonuçta, güçlü olan kazanıyor.

Biz de Türkiye’de yas ilan edip acıları paylaşmaya çalışıyoruz. Nitekim Cumhuriyet Bayramından bir gün önce de İstanbul’da ‘Büyük Filistin Mitingi’ düzenlendi. Sanki başka gün kalmamış gibi.

Asıl amaç, Cumhuriyetin 100. Yılı kutlamalarını gölgelemek olmasın.

Ancak burada bir adaletsizlik söz konusu. Depremde resmi verilere göre 50 bin, gayri resmi verilere göre 200 bin civarında insanımızı kaybettiğimizde, hangi Orta Doğu ülkesi üzüntümüzü paylaşıp yas ilan etti.

Daha önceki 50. ve 75. Yıl kutlamalarında Devlet tarafından her il ve ilçede ‘özel kutlama komiteleri’ kurulup marş yarışmaları ile marşlar bestelenirken, 100. Yıl gibi önemli bir yılda bunların neredeyse hiçbiri yapılmadı.

Gerçek Atatürkçü sanatçılar, yine görevlerini yaptılar, sevgilerini gösterdiler. Bireysel olarak marşlar hazırladılar. Onlara müteşekkiriz.

Devletin yaptığı tören programlarından birisinde, ‘Cumhuriyetimizin 100. Yılı Anma Programı’ ifadesi kullanılmış. ‘Anma’ ölen birisi için yapılır. ‘Kutlama’ ise sevinç, mutluluk ve coşku ile yapılan bir faaliyettir.

Bu bile bize ‘insanın fikri ne ise zikri de odur’ özdeyişini akla getiriyor. Sanki Cumhuriyet ölmüş, bitmiş de onu anıyorlar. Yaşasa idi sevinç, mutluluk ve coşku ile kutlanırdı.

En hafif deyimi ile dilimizi bilmediklerini düşünsek bile, padişah hikâyesindeki ‘özrü kabahatinden büyük’ sonucu ortaya çıkıyor.

Bu da eğitimimizin çöktüğünün göstergesidir.

Elimizde ne kaldı acaba?