Adamlarda tarihi bir eziklik ve hınç var ve bunu yüzyıllardır aşamıyorlar…
2006, Nurnberg.
Avrupa Birliği Comenius Eğitim Projesi kapsamındaki ‘’Kültürel Benzerlikler, Farklılıklar ve Ulusal Bayramlar’’ konulu projemizin Almanya ayağının üçüncü gününde, proje ortağımız olan Alman Okulun organize ettiği bir yemeğe katılmıştık .Yemeğe yerel yöneticiler, okul yöneticileri, öğretmenler ve öğrenci velileri katılmışlardı.
Alman, İtalyan ve Romen proje ortaklarımızla yemeğin tadını çıkarmaktaydık. Türkiye’yi, benimle birlikte, İngilizce Öğretmeni arkadaşlarım Yeliz ve Şerife temsil ediyorlardı. Yemek sonrasında, yerel bir yönetici mikrofonu alarak bir ’’Hoşgeldiniz’’ konuşması yapmaya başlıyordu. Konuşmasının sonuna doğru şöyle diyordu beyefendi (!):
"Şehrimiz Nurnberg’de yaşayan çok sayıda Türk İşçisi var; hepsi de kara bıyıklı. Biz kendilerini tanımakta hiç zorluk çekmiyoruz.." Bu sözler üzerine, bizler ve salonda bulunan çok sayıda kişi birbirimizin yüzüne bakakalmıştık önce. Yeliz
Ve Şerife utanmışlardı; kafalarını yerden kaldıramıyorlardı.
Birkaç damla gözyaşı görmüştüm Şerife’nin yüzünde.. Yeliz ise kıpkırmızı olmuştu, kıpırdayamıyordu; oysa ki utanması gereken onlar değillerdi..
Şok sonrasında, mikrofonu alarak, o an etrafa tarihi bir zafer kazanmış bir komutan edasıyla sırıtan Alman’a şöyle bir cevap vermiştim:’
"Öncelikle böylesi güzel bir yemek için değerli Alman Proje Ortaklarımıza teşekkür borçluyuz. Ancak; sayın yöneticiye bir cevap vermek istiyorum: Beyefendi haklı; biz Türkler genellikle esmer ve bıyıklıyızdır. Ancak insanların insan olabilmeleri ya da olamamaları için bıyık veya renginin hiçbir önemi yoktur. Önemli olan bütün insanların dostça yaşayabilmesi değil midir ? Ayrıca belirtmek isterim ki; Almanya’nın bugünkü Almanya olabilmesinde, beyefendinin az önce bahsettiği o 'kara bıyıklı' Türk İşçilerinin çok büyük bir rolü vardır…’’
Sözlerimi bitirir bitirmez gözüm önce;Yeliz ve Şerife’ye takılmıştı. Gururla bakıyorlardı bana..
Gülümsüyorlardı ve gözlerinin içi parlıyordu. Çelik gibi bir ifade vardı yüzlerinde, anlatılmazdı..
Peşisıra, İtalyan meslektaşlarımız Lucia Antonina ve Paola’nın Alman Yöneticiye yönelttikleri alaylı bakışları görmüştüm. Romen Ana da, gözlerimin içine bakarken, "iyi yaptın, kendini beğenmiş Alman’a haddini bildirdin" der gibiydi..
Az önce, bizi küçük düşürdüğünü zanneden oysa ki, söylediği sözlerden sonra salonda bulunan
herkesin tepkisini çeken çok gururlu (!) Alman Yöneticinin yüzü, aldığı cevaptan sonra birden değişmiş,
iğrenç sırıtmasının yerini kırmızıya çalan bir renk almıştı…
2006, Nurnberg.
Avrupa Birliği Comenius Eğitim Projesi kapsamındaki ‘’Kültürel Benzerlikler, Farklılıklar ve Ulusal Bayramlar’’ konulu projemizin Almanya ayağının üçüncü gününde, proje ortağımız olan Alman Okulun organize ettiği bir yemeğe katılmıştık .Yemeğe yerel yöneticiler, okul yöneticileri, öğretmenler ve öğrenci velileri katılmışlardı.
Alman, İtalyan ve Romen proje ortaklarımızla yemeğin tadını çıkarmaktaydık. Türkiye’yi, benimle birlikte, İngilizce Öğretmeni arkadaşlarım Yeliz ve Şerife temsil ediyorlardı. Yemek sonrasında, yerel bir yönetici mikrofonu alarak bir ’’Hoşgeldiniz’’ konuşması yapmaya başlıyordu. Konuşmasının sonuna doğru şöyle diyordu beyefendi (!):
"Şehrimiz Nurnberg’de yaşayan çok sayıda Türk İşçisi var; hepsi de kara bıyıklı. Biz kendilerini tanımakta hiç zorluk çekmiyoruz.." Bu sözler üzerine, bizler ve salonda bulunan çok sayıda kişi birbirimizin yüzüne bakakalmıştık önce. Yeliz
Ve Şerife utanmışlardı; kafalarını yerden kaldıramıyorlardı.
Birkaç damla gözyaşı görmüştüm Şerife’nin yüzünde.. Yeliz ise kıpkırmızı olmuştu, kıpırdayamıyordu; oysa ki utanması gereken onlar değillerdi..
Şok sonrasında, mikrofonu alarak, o an etrafa tarihi bir zafer kazanmış bir komutan edasıyla sırıtan Alman’a şöyle bir cevap vermiştim:’
"Öncelikle böylesi güzel bir yemek için değerli Alman Proje Ortaklarımıza teşekkür borçluyuz. Ancak; sayın yöneticiye bir cevap vermek istiyorum: Beyefendi haklı; biz Türkler genellikle esmer ve bıyıklıyızdır. Ancak insanların insan olabilmeleri ya da olamamaları için bıyık veya renginin hiçbir önemi yoktur. Önemli olan bütün insanların dostça yaşayabilmesi değil midir ? Ayrıca belirtmek isterim ki; Almanya’nın bugünkü Almanya olabilmesinde, beyefendinin az önce bahsettiği o 'kara bıyıklı' Türk İşçilerinin çok büyük bir rolü vardır…’’
Sözlerimi bitirir bitirmez gözüm önce;Yeliz ve Şerife’ye takılmıştı. Gururla bakıyorlardı bana..
Gülümsüyorlardı ve gözlerinin içi parlıyordu. Çelik gibi bir ifade vardı yüzlerinde, anlatılmazdı..
Peşisıra, İtalyan meslektaşlarımız Lucia Antonina ve Paola’nın Alman Yöneticiye yönelttikleri alaylı bakışları görmüştüm. Romen Ana da, gözlerimin içine bakarken, "iyi yaptın, kendini beğenmiş Alman’a haddini bildirdin" der gibiydi..
Az önce, bizi küçük düşürdüğünü zanneden oysa ki, söylediği sözlerden sonra salonda bulunan
herkesin tepkisini çeken çok gururlu (!) Alman Yöneticinin yüzü, aldığı cevaptan sonra birden değişmiş,
iğrenç sırıtmasının yerini kırmızıya çalan bir renk almıştı…