Tam anneler gününü kutlayım diyorum; annesini yitirenler geliyor aklıma...
Annesiyle buluşmak için mezarlığa koşarak soğuk topraklara el sürüp ağlaşan...
Sonra, anneyi hiç bilemeden büyüyen yavrular; Babasının, halasının, teyzesinin, ninesinin annelik yaptığı kuzucuklar....
Yavrularıyla bir arada yaşarken evladını yitiren, acılı annelerimiz de var bizim...
Evlat acısını yüreğinde daha bugünmüş gibi taze yaşatan,
Kınalar yakıp davul zurnayla adam olsun diye sevinçle vatan hizmetine gönderen,
Hastalıkta kaybeden,
Kahpe kurşunlarda yitiren,
Kaybedip de bulamayan,
Hasret çeken anneler...
En ağırı da budur bence, yüreği kanayan annelerdir onlar..
Bir gün sevinse, her gün içi yananlardır,
Doyamadan evlat kokusuna yitirenlerdir...
İçi, evladı için kor gibi yanan kutsal annelerimizin acılarının az da olsa dinmesi, yavrusundan uzak olanların bir an evvel evladına kavuşması dileğimle....