Yanmış yakılmış bir ağaç gibiyim
Dalları, yaprakları kavrulmuş
Köklerini toprak terk etmiş
Yalnız, tek başına
Kurt yemez
Kuş konmaz
Yağmur değmez
Bekliyorum seni
Gel kaldır…
Sancılı sarı sıcaklar
Buğulu bulutlar başımda
Yandı yok oldu
Sincaplarım
Kuşlarım
Umutlarım
Yarım kaldı sevda türkülerim
Kuşlarımın gagasından
Döküldü beklediğim baharım
Kahroldu zamanım
Yok oldu hayalimdeki doruklarım…
Kör olası hoyrat bir el
Bak nasıl bu hale getirdi bizi
Nasıl ayırdı yeşilinden rengimizi
Acımasız bir alev
Yok oluşumuzu körükledi…
Şimdi yeni baştan
Bir diriliş gibi soyutlanıp
Sanki fırlamışız topraktan
Dalsız, yapraksız, kavruk
Çırılçıplak
Yeniden doğmuşuz
Sımsıkı sarılmışız bedduamıza
Bırakmamışız avuçlarımızdan
Bir yanardağın külleri altında
Sanırsın “Pompei” harabelerindeyiz
Canlıyız..
Dipdiriyiz!..
Derler ya hani;
“Ağaçlar Ayakta Ölürler!” diye
Hadi gel, bekliyoruz;
At üstümüzden, deşele, bu menfur külleri
Kim bilir belki de yeniden canlanır
Yakalarız bir hiç uğruna
Gidenleri !..
1.8.2017 /-İzmir